We mogen weer

De banners van ‘Wij gaan weer naar school’ hangen weer in de straat, de schoolagenda’s zijn in de aanbieding en er is weer volop mogelijkheid om file te flirten. Het nieuwe schooljaar is begonnen. Maar hoe gaat het eerste schooljaar na de pandemie eruit zien? 

Tijdens mijn vakantie lag ik, onder het genot van een heerlijke Mai Thai, aan het strand te reflecteren op de afgelopen twee jaar. Wat een zottigheid hebben we meegemaakt zeg. 

Overal een mondkapje op, verplicht binnenblijven en wc papier dat nergens meer te krijgen was. Als ik het later aan mijn kleinkinderen vertel, ben ik blij dat ik de foto’s heb, want anders geloven ze het nooit.

Maar terwijl het Malieveld volstroomde met mafklappers en Sywert van Liempde in gedachten zijn nieuwe Ferrari configureerde, ontpopte zich in het onderwijs een ware revolutie.

Want wie had durven denken dat studenten een brandend verlangen kregen om naar school te gaan? 

En dat docenten achter een webcam vragen beantwoorden van iemand die op een ‘hand-omhoog-icoontje’ drukt?

Digitalisering is als een tsunami door het onderwijs gegaan. Het ene stuk software na het andere werd als reddingsboei het leslokaal ingeslingerd. Gevolgd door een stortvloed aan theorieën, onderzoeken en methodes om hybride onderwijs mogelijk te maken.

In deze periode heb ik mij verwonderd over de wilskracht van docenten om te willen onderwijzen. Want zelfs een pandemie kon de docent er niet van weerhouden om toch nog kennis te stoppen in de hoofden van studenten, die veilig weggekropen zaten achter hun game-pc. Man wat heb ik een respect en eerbied voor mensen met zo’n drive.

Maar nu het water van de digitaliseringstsunami langzaam wegtrekt worden de gevolgen zichtbaar.

Uitgeputte docenten, studenten met een verslechterde mentale gezondheid en een spinneweb van geknutselde, overgecompliceerde software waarmee docenten allerlei vormen van hybride onderwijs ‘mogen’ geven. 

Het uitzicht tijdens mijn reflectiemomentjes.

Als je na het lezen van deze sombere opsomming al klaar staat met een stuk touw en een krukje dan zou ik toch nog even wachten. Want crisis schept ook kansen.

Dankzij de digitalisering is er meer draagvlak voor automatisering en innovatie binnen het onderwijs. Eindelijk mogen de saaie, stoffige boeken plaatsmaken voor frisse, inspirerende filmpjes en E-learnings. En we kunnen gebruik gaan maken van alles dat slimme IT te bieden heeft. Leerlingen volgen aan de hand van data, sneller online nakijken, en makkelijker inspirerende lessen maken. 
Het kan allemaal zolang we niet de aangemeten clusterfuck, die tijdens de pandemie is ontstaan, als normaal gaan zien. 
IT is een zegen en geen straf. Als het wel als een straf aanvoelt dan gebruik je het niet op de juiste manier.

We moeten de troep opruimen, weg doen wat ons gediend heeft en opbouwen wat ons verder kan helpen in de weg naar vooruitgang.

Als de Mai Thai mijn zicht niet teveel heeft vertroebelt, dan staat het nieuwe schooljaar in het teken van opruimen en vernieuwen.
Ik wens iedereen een inspirerend, effectief en krachtig nieuw schooljaar.